These 13 stories collected in Russia during 2105 is part of a project called "The Artifacts" also carried out in Sweden, Vietnam and Cambodia.
The russian stories made postcards and was presented in a package at the opening of the 7th international QueerFest opening.
"The cards' covers display ordinary things that appeared to become personal symbols of non-ordinary stories. Intimate feelings and fragments of biographies have been carefully documented - not only to preserve them from oblivion but tu appeal to global matters through the local events."
Eurogames 2015 was located in Stockholm.
The 6th of August the registration for participants, which was located at the Opera house, opened. The Unstraight Museum were present collecting stories, taking pictures and encouraging participants to share their stories further on.
Stockholm Region Unstraight är ett insamlingsprojekt som drivs av Stockholms läns museum i samarbete med The Unstraight Museum. Syftet är att samla in hbt-personers historia, i form av berättelser och erfarenheter kopplade till en plats i Stockholms län.
Stockholm Region Unstraight 2015
Stockholm Unstraight är en samling platser som har eller har haft betydelse för unstraighta människor i Stockholm från 1600-talet fram till idag (2013). Vårt varmaste tack till alla som bidragit på ett eller annat sätt - utan er hade det inte varit möjligt <3 Projektet har genomförts av The Unstraight Museum (unstraight.org)i samarbete med Pia Laskar och finansierats av Länsstyrelsen inom ramen för Kalejdoskop (2012 / 2013). Det främsta syftet med detta projekt är att bevara och synliggöra unstraighta personers historia. Vi har samlat befintlig information, lagt in länkar till platser med information, tidigare arbeten, till personbiografier, till bevarade digitaliserade filmklipp liksom nya på YouTube och så vidare. Detta är på inget sätt en komplett samling: vår förhoppning är att du bidrar med din plats och den historia du känner till. Tillsammans skriver vi vår historia!
იმ საღამოს, გვიან, მეგობარი დაგვადგა თავზე, რაღაც წარწერაზე გვესაუბრებოდა. რამდენიმე წუთი დაგვჭირდა მისი მონაყოლის გასაანალიზებლად. გარეთ გავედით და აი... ეს ამბავი 8-9 თვის წინ მოხდა. რათქმაუნდა პოლიციას მივმართე, ფაქტი გავაპროტესტე. კამერების არ არსებობის გამო შემთხვევა გამოუძიებელი დარჩა. ამ შენობაში ჩემს გოგოსთან ერთად ვცხოვრობ. ამავე ღობეს უნდა გამოსცდეთ იდენტობას ქუთაისის ოფისში/სათემო ცენტრში მოსასვლელად. ვიღაცას ძალიან არ მოსწონს ეს ამბავი, არ მოსწონს რომ მათი „მყუდროება“ ირღვევა. ის რომ აღფრთოვანებას არ ვიმსახურებთ არც გაგვკვირვებია. წარწერები იმავე ღამეს გადავღებეთ, თუმცა ერთი უწყინარი ფაქტი მაინც არ გამორჩენია ჩვენს თვალსაწიერს - ამ ფრიად უსიამოვნო მოვლენის შედეგად დატოვებულ წარწერაში სიტყვა ლესბოსელი ვერსად ამოვიკითხე.
ჩვენ ყველას გვაქვს ჩვენი ქალაქი, ოღონდ დანახვა გვიჭირს ხშირად. ვიწრო ქუჩებზე აწითლებულ სახლებში ყველას ყველა რომ უყვარს. იქ მზეც ბედნიერია და სურვილიც არა აქვს დაიმალოს. ანათებს და უნათებს ყველას გულს. ზოგჯერ ძნელია დაინახო შენი ქალაქი როცა არ გეფიქრება და გიწევს იყურო აქ ჭუჭყიან ქუჩებში და ოცნებადაკარგულ ხალხში. ძნელია ხოლმე როცა არ გინდა... ისე დღესაც ანათებს ჩვენთან მზე. გახსენით გაყინული გულები და გაათბეთ. იქნებ დღეს მაინც დაინახოთ ქალაქი გულების უკან აწითლებული სახლებით, სადაც ყველას ყველა უყვარს და მზეც არასოდეს ცდილობს დაიმალოს...
ეს სამაჯური 2013 წლის 17 მაისს გავიკეთე. მახსოვს დარბევის დღე. მე უნივერსიტეტში ვიყავი და ვერ მოვახერხე აქციაზე მისვლა. მაშინ ჯერ ისევ მეგონა რომ არ უნდა გავდიოდეთ აქციებზე. მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი გოგოები მომწონდა, იმის გამო, რომ მორწმუნე ოჯახში ვიყავი გაზრდილი, გავურბოდი ამის აღიარებას. მაინც მეგონა რომ ეს ცოდვაა და უნდა ვეცადო რომ საკუთარ თავში ამას ვებრძოლო. 2013 წლის 17 მაისს, როცა ტელევიზორში გადმოსცემდნენ იმ საშინელ კადრებს მივხვდი რომ აბსოლიტურად სხვა ღმერთს ვიცნობდი. ამ დღეს გავაცნობიერე რომ შეიძლება ადამიანები ორმაგი სტანდარტებით ხემძღვანელობდნენ. ერთ ხელში ბიბლია ეკავოთ და სიკეთეს ქადაგებდნენ და მეორეში ტაბურეტი და მოსაკლავად მოგდევდნენ. 2013 წლის 17 მაისს მოვიხსენი ჯვარი და ეს სამაჯური გავიკეთე. სიკეთე ავირჩიე.
ყველა ადამიანი განსხვავებულია გარეგნობით, მანერებით, ემოციური აღქმებით, იმით თუ როგორ აღიქვამს და გრძნობს სამყაროს. ამიტომ კითხვა არ გამჩენია თუ რატომ მქონდა მიმკრთალებული გრძნობები დედაჩემის მიერ ჩემთვის არჩეული საქმროს მიმართ. ჩემს უემოციობას აღვიქვამდი როგორც ჩემს პერსონალურ მოცემულობად და იმად რასთან ერთადაც უნდა მეცხოვრა ქმართან ერთად. ვგრძნობდი რომ მე და ის ბიჭი არასოდეს ვიყავით მარტონი - ჩვენს შორის ყოველთვის იყო ჩემი მიმკრთალებული უემოციო გრძნობები, რომლებთანაც უფრო მეტი კომუნიკაცია მქონდა, ვიდრე კაცთან რომელიც ჩემს საწოლში იწვა. თუმცა, არაჰეტეროსექსუალური ურთიერთობის დაშვებამ ბევრი რამ შეცვალა. მივხვდი რომ პრობლემა ჩემში კი არა გარემოშია, რომელიც მაიძულებდა ვყოფილიყავი „ჩვეულებრივი“. როცა პირველად მივხვდი რომ ქალი მიყვარდა ყველაფერი თავის ადგილებზე დადგა. დღესაც მგონია რომ ადამიანები განსხვავებულები ვართ. ზოგი ლესბოსელია, ჩემსავით და საკუთარ თავში სიცოცხლის არსებობას მხოლოდ მაშინ გრძნობს, როცა არ აძლევს საკუთარ თავსა და გარემოს ჩატენოს იგი ჰეტერონორმატიულობაში. არასოდეს მიყვარდა ჩემს ორიენტაციაზე ლაპარაკი, ან რომელიმე კატეგორიად თავის განსაზღვრა. ვფიქრობ რომ მჩაგვრელობით ჰეტეროსექსუალობის კატეგორიიდან, სხვა, ამჯერად ლესბოსელის კატეგორიაში თავის გამოკეტვა არანაკლებ ჩაგვრას მოიცავს. თუმცა,ეს იმ შემთხვევაში თუკი თვითიდენტიფიკაციას განვსაზღვრავთ როგორც არჩევანს. არჩევანი გულისხმობს აქტორის არსებობას, რომელიც გამოხატავს თავისუფალ ნებას და ერთი წონის მქონე ორ ან მეტ მოცემულობას შორის არჩევის შესაძლებლობას. საზოგადოებებში, რომლებშიც ჰეტეროსექსუალობა ნორმაა, ნებისმიერი სხვა იდენტობა ავტომატურად იქცევა ცალკე კატეგორიად, რომელშიც განიდევნება ყველა ის ადამიანი, რომელიც არ აკმაყოფილებს ამ ნორმას, რომელიც უცხოა, „სხვაა“ და რომლის ხარჯზეც ხდება „ნორმალურის“ განმტკიცება. თავისთავად არსებული გარემოებების დანახვას მივყავართ იმის აღიარებასთან, რომ ჩვენ ვინც არ ვაკმაყოფილებთ „ნორმატიულობას“ ვერ ვიქნებით აქტორები და მითუმეტეს ვერ ავირჩევთ. ჩვენ ავტომატურად ვექცევით იმ „სხვა“ კატეგორიაში, რომელიც უნდა დაჩაგრო იმისთვის რომ განამტკიცო „ნორმალურის“ არსებობა. ჩემი აზრით ადრე თუ გვიან ვერ გავექცევით იმის აღიარებას რომ ჩაგრულ ჯგუფებს უფრო მეტად არსებული ჩაგვრები აერთიანებთ ვიდრე პერსონალური არჩევანი.
რომ შეხედავ ჩვეულებრივი ჰუდია, არაფრით განსაკუთრებული, მაგრამ რომ დამეკარგოს, მართლა მეწყინება, იმიტომ, რომ პატარა მაქვს მეთქი რომ ვუთხარი, გამოსაცვლელი რომ მჭირდებოდა, მიპასუხა „არაუშავს, სამაგიეროდ ჩემი საყვარელი ფერიაო“. ერთხელ, ჩემი წამოსვლის წინ ცოტა ხნით ადრე რომ ვიჩხუბეთ, იმ დონემდე ვიყავი გაბრაზებული, რომ ყველაფერი ერთ ადგილას დავუყარე, რაც კი ჩემთან ჰქონდა დარჩენილი ან დატოვებული. კარგია, ერთი სიტყვით დამეთანხმა, ყველაფერი დაკეცა, ჩაილაგა და... ეს სვიტრი დატოვა, არადა მახსოვს ესეც სხვა ნივთებთან ერთად მივაგდე. მერე შევრიგდით, იმიტომ, რომ გადავწყვიტეთ, რომ უაზრობა იყო ერთად ყოფნის უკანასკნელი დღეები არ გამოგვეყენებინა. მერე ისევ ვიჩხუბეთ, შევრიგდით, ვიჩხუბეთ, შევრიგდით, ვიჩხუბეთ. და ეს სულ რამდენიმე დღეში შევძელით. ახლა girlfriend-ის სტატუსი აღარ გვაქვს ერთმანეთისთვის, მაგრამ როცა ხედავს რომ მისი ჰუდი მაცვია, თვალები უციმციმებს. მოკლედ, სტატუსი არ გვაქვს, მხოლოდ მეგობრებად ყოფნაზეც ვერაფრით ვთანხმდებით, მაგრამ რაღაცნაირად მწვანე გვიყვარს, ეს ჰუდიც და ერთმანეთიც ☺
ეს შარვალი თითქოს არაფრითაა განსაკუთრებული, მაგრამ რატომღაც ძალიან ლამაზად ვგრძნობ თავს როცა მაცვია. თავიდან როცა ვიყიდე მოტკეცილი მქონდა და დიდად არ მომწონდა, მერე რაღაცნაირად გაიწელა და ახლა რაღაცნაირად უნისექსია. ერთხელ ეს შარვალი და მაისური მეცვა და ქალების ტუალეტში ვიყავი რესტორანში. ვიღაც ქალი შემოვიდა და ძალიან გაუკვირდა, ცოტა შეეშინდა კიდეც. მეორედ იგივე მოხდა რომელიღაც ბენზინგასამართ სადგურის ტუალეტში. მომწონს რომ იბნევიან ადამიანები და ავტომატურად ვერ მათავსებენ რომელიმე კატეგორიაში.
რას ხედავ როცა თვალებს ხუჭავ და ცდილობ დაგროვილ კითხვებზე პასუხი იპოვო, თან ისე, რომ არ ჩაიკარგო ლაბირინთში და რეალობასთან გაბმული წვრილი ძაფი შემოიტოვო უკან დასაბრუნებლად? ვისი ხმით გესაუბრება ამ დროს „სიცარიელიდან“ შენი მეორე მე? ჩემთვის მისი ხმა ისმის, ადამიანის, რომელიც დედის, მასწავლებლის და მეგობრის მაგივრობას მიწევდა. მისგან სახსოვრად ეს ბლოკნოტი შემრჩა, მუდამ ჩემს მაგიდაზე რომ დევს და არ მაძლევს უფლებას ოდესმე დავივიწყო ბავშვობა.
გადავწყვიტე არა ძველი საყვარელი ნივთი, არამედ უბრალოდ ახალი, უკვე საყვარელი ნივთი მეჩვენებინა, რომელიც ჩემმა მეგობარმა ერთ-ერთი ჩემი გიჟური იდეის გამო მაჩუქა. ეს ბლოკნოტი მართალია, ჯერ ცარიელია, მაგრამ ვცდილობ, რომ მისი შიგთავსი სიახლეებით შევავსო. უბრალოდ მიყვარს.
….. და ეს იყო საოცარი შეგრძნებების ნაკადი, იმიტომ რომ ქალთან ურთიერთობისას გრძნობ, რომ შენს პარტნიორს ყველა შენი საჭიროება ესმის; ყველა შენი შეგრძნების მიმართ არის ემპათიური; თქვენ რომანტიულ თავგადასავალთან ერთად აუცილებლად გაქვთ ამხანაგობა, ერთიანდებით ჩაგვრის წინააღმდეგ. ჩემთვის ეს იყო პოლიტიკური გაძლიერების უდიდესი გზა. როცა თავად აწყდები როგორი ამოვარდნილი ხარ ჰეტერონორმატიული, პატრიარქატული სივრციდან, გინდა ხმამაღლა იყვირო: - რომ შენ აქ ხარ! რომ შენ ქალი ხარ! რომ შენ გიყვარს ქალი! ქალი, რომელმაც ყველაზე კარგად იცის რა გჭირდება. ქალი, რომელიც არ გეკონკურენტება და არ ცდილობს სივრცეები წაგართვას. პირიქით, სურს რომ ყველა სივრცეში შენთან ერთად ინტეგრირდეს. ჩემთვის ამ ურთიერთობის რეპრეზენტაცია თმის სამაგრია, რომელიც მარიამმა ლონდონიდან ჩამომიტანა. ჰო, უცნაური საჩუქარია ლონდონიდან, მაგრამ მთავარია ტექსტი : “ აი შენ პატარა თმის სამაგრები, სულ რომ ეძებ, ბევრი გექნება და ადვილად იპოვნი.” ეს ნიშნავს იმას, რომ ქალებმა ყოველთვის იციან, მთლიანობა იქმნება დეტალებით, რომლებიც კაცებისთვის ასეთი უმნიშვნელოა. ნიშნავს იმას, რომ კაცებს რომლებსაც საჯარო სივრცეებში აქვთ გლობალურ საკითხებზე საუბრის საშუალება - თუნდაც იმაზე როგორ იჩაგრება ქალი - ყოველთვის ავიწყდებათ, რომ ჰყავთ სახლში დედები, დები, ქალი პარტნიორები, შვილები და რატომღაც ვერ ხვდებიან თავიანთი თეორიების ლოკალურ პრაქტიკაში გადმოიტანას; ავიწყდებათ ის დეტალები, რომლებიც ჩვენ უამრავ რესურსს გვართმევს და იძულებულები ვხდებით ამ დეტალებზე ვილაპარაკოთ. ქალებს არ სჭირდებათ მითითება, როცა თავს შეუძლოდ გრძნობ სადილი მოგიმზადონ, სახლი დაალაგონ და პასუხისმგებლობები აიღონ. ჩემი სიტყვები არ ასახავენ იმ გრძობას, რასაც მარიამის მიმართ განვიცდი, რადგან არ შემიძლია… საბოლოოდ მე და მარიამი ერთად აღარ ვართ და ეს ჩემთვის პრობლემა იყო არა მხოლოდ ემოციურ , სენტიმენტალურ დონეზე. თითქოს ეს იყო პოლიტიკურ განაცხადზე უარის თქმა, ლესბოსური სეპარაციის უარყოფა, რამაც ასმაგად მტკივნეული გახადა ეს დაშორება. უბრალოდ მინდა რომ მარიამმა იცოდეს, ეს იყო საუკეთესო ურთიერთობა, პოლიტიკური კომფორტის ზონა (ჩემთვის) და სოლიდარობის უდიდესი აქტი. ამიტომ მარიამი ვერასდროს იქნება ჩემი ყოფილი შეყვარებული, რომელთანაც ურთიერთბას გავწყვეტ! იმიტომ რომ ჩვენ ქალები ვართ და წინ დიდი, ერთობლივი ბრძოლა გველოდება!
მაშინ ეს გულსაკიდი გულის ამაჩუყებელ საჩუქრად მეჩვენებოდა, ჩემი მისდამი უსაზღვრო სიყვარულის სიმბოლოდ. იმ შესანიშნავ დროს ფრთაშესხმული ვიყავი, ვოცნებობდი, მიყვარდა, მასთან სამუდამოდ ყოფნის იმედი მქონდა. ახლა რეალობას შევეჯახე. დამსხვრეული ვარ, გატეხილი ჭიქა კი, როგორღა გამრთელდება? ამ დრომდე არ ვიცი, რატომ ვინახავ ამ გულსაკიდს, ის ხომ ახლა მხოლოდ ჩემი დანაკარგის შეხსენებაა, იმისა, თუ რამდენად არარაობაა ჩემი არსებობა. იქნებ, ჯერ კიდევ მიყვარს, ან იქნებ იმის თქმა მსურს, რომ მახსოვს; მახსოვს, როგორ ვუყვარდი; ვუყვარდი ყველაფრის მიუხედავად და მე ამას ვგრძნობდი; იმდენად ვგრძნობდი, რომ საკუთარი თავის შეყვარება დავიწყე, საკუთარი თავის სიძულვილი სადღაც გაქრა და მე ბედნიერი ვიყავი. ახლა კი საკუთარი ანარეკლი ასჯერ უფრო მეტად მძულს. ნუთუ ისევ გავხდები ვინმესთვის საყვარელი? ნუთუ მეყოლება ოჯახი? ნუთუ? ნუთუ? რამდენი კითხვაა და არცერთი პასუხი. ეს ყველაფერი ისეთი სისულელეა. თავს ურჩხულად ვგრძნობ ზღაპრიდან „ურჩხული და მზეთუნახავი“, უბრალოდ ჩემნაირი ურჩხული მშვენიერ პრინცესას არ ელოდება, რომ ის განკურნოს. მე უკურნებელი ვარ. ეს ავადმყოფობა შიგნიდან მჭამს, ჭამს ყველაფერს, რაც მიყვარდა და რასაც ვაფასებდი. წარსულში დავბრუნდებოდი და ყველაფერს გავაკეთებდი, რომ ნამსხვრევებად არ ვქცეულიყავი, ეს შთანმთქმელი ტკივილი რომ არ გამომეცადა. სხვებიც უფრო იოლად იცხოვრებდნენ... უჩემოდ...
როგორ გავქვიარდი – გრძელი ამბავი მოკლედ თინეიჯერობისას საკმაოდ ბავშვური, გრძელთმიანი გოგო ვიყავი. ყველა მუდამ იმას მეუბნებოდა, თუ რა ლამაზი და მშვენიერი გრძელი თმა მქონდა. მე კი მორცხვი ვიყავი და ამ კომენტარებისა და ყურადღების გამო თავს მუდამ უხერხულად ვგრძნობდი. თუმცა იმ პერიოდში თმა როგორღაც მაინც ჩემი მთავარი მახასიათებელი იყო. მაგრამ ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ამისგან უნდა გავთავისუფლებულიყავი; თმა როგორღაც ჩემი “არასწორი მეს” ნაწილი იყო, რომელიც სინამდვილეში მე არ ვიყავი ან არ მინდოდა, რომ ვყოფილიყავი. თმა ჩემი “ზედმეტი” ნაწილი იყო, რომელიც ყველას მოსწონდა, ჩემ გარდა. და ამან სიმბოლური მნიშვნელობა შეიძინა. ერთი პერიოდი ეგზისტენციალური კრიზისი მქონდა, მაშინ როცა გავაცნობიერე, რომ არ მინდოდა იქ ყოფნა, სადაც ვიყავი, მაგრამ არ ვიცოდი, სად წავსულიყავი. ამ პერიოდში მრავალი ეჭვი და კითხვა მაწუხებდა. მინდოდა, წარსულთან, “არასწორ მესთან” ყოველგვარი კავშირი გამეწყვიტა, მაგრამ გამბედაობა არ მყოფნიდა. ადამიანებს შინაგანი პროცესების “მოსანიშნად” რაიმე უფრო ხელშესახები სჭირდებათ ხოლმე; მე ჩემი “ტრანზიციის” სიმბოლოდ თმა დავინახე. ბევრჯერ მიფიქრია თმის შეჭრაზე, მაგრამ ამას ვერ ვაკეთებდი, რადგან ვფიქრობდი, რომ შემდეგ “უკანდასახევი გზა მოჭრილი მექნებოდა” და ეს გარკვეულწილად მაშინებდა. მაგრამ შემდეგ მივაღწიე ეტაპს, როდესაც ჩამოვყალიბდი და მივხვდი, რომ უნდა მეღიარებინა ის, რაც ჩემში ხდებოდა; საკუთარი თავი უკეთ შევიცანი, თითქოს ჩემი პიროვნების კარი შევაღე და საკუთარი მეს ძებნაში ხანგრძლივ და აღმოჩენებით სავსე მოგზაურობაში წავედი. ბოლოსდაბოლოს, ჩემი დაბადების დღეზე მოვახერხე და თმა ძალიან მოკლედ შევიჭერი. ეს არც მინანია. ასე რომ, შეიძლება ჯერაც არ ვიცი, სად წავიდე, მაგრამ იმის თავისუფლება მაინც მოვიპოვე, რომ წავიდე, სადაც მომინდება და ვიცოდე, ვინ ვარ. პ.ს. ბონუსად, იმ თმის გარეშე უფრო მეტად დავემსგავსე ქვიარს ;)
მეგობრების სიმრავლით არასდროს გამოვირჩეოდი. განსაკუთრებით სკოლის პერიოდში. სამართლიანობისათვის და თანასწორობისთვის მებრძოლი ბავშვი ვიყავი და ალბათ არაკომფორტული ურთიერთობისთვის. ახალ სკოლაში მე-7 კლასში გადავედი. იქ დავმეგობრდი ერთ გოგოსთან, რომელთანაც სერიოზულობისა და სიცილ-მხიარულების ტალღას ვიყოფდით, ერთად დავდიოდით შატალოზე, ვათვალიერებდით პროდუქციას მაღაზიებში, ვღლაბუცობდით და ა.შ. რაღაც პერიოდში დავაფიქსირე, რომ ამ გოგოს ცოტა სხვანაირი აღქმა დავიწყე, უფრო მეტს ვფიქრობდი მასზე, ვაკვირდებოდი სახეს, ტუჩებს, მიმიკებს, მიხვრა-მოხვრას, თეძოებს, მკერდს.. და ალბათ ვერ გავაკონტროლე სიხშირე რომ თვითონაც მიმითითა, მკერდზე რატომ მიყურებო. ვერ ვიტყვი რომ ჩემი ლტოლვა და ინტერესი გაცნობიერებული მქონდა მაგრამ მას მერე დავბლოკესავით მსგავსი ფიქრები.. (ტატუს я сошла с ума-მდე არც მქონდა ლესბოსურ სიყვარულზე წარმოდგენა) მიუხედავად იმისა რომ ქალური სილამაზე განსხვავებულად მომწონდა, ხშირ შემთხვევაში ღადაობით ვხსნიდი რომ "მენაშე" ვიყავი და "კაცის მიდრეკილებები" მქონდა. მერე ''ასაკიც დამიდგა'', დავიწყე საკუთარი სექსუალობის ძიება ჰეტერო ურთიერთობაში და ქალურ სამყაროს მოვწყდი. როდესაც დავუბრუნდი სექსუალობის, გენდერისა და ორიენტაციის განსხვავებული აღქმები მქონდა. ბევრი პატარ-პატარა ისტორია შემიძლია გავიხსენო მაგრამ განსაკუთრებულად ერთი მახსენდება. გადავწყვიტე ჩანთაზე, რომელსაც სულ ვატარებ, მიმეკრო სტიკერი, რომელზეც ფერადთმიანი გოგონები ერთმანეთს კოცნიან. რაღაცნაირად ამაყად ვგრძნობდი თავს დემონსტრაციულად რომ დამქონდა ეს ჩანთა. მინდოდა ვინც ჩანთაზე სტიკერს შენიშნავდა და მერე ჩემს სახეზე გადმოინაცვლებდა მტკიცე მზედა და სიძლიერე დახვედროდა - "კი ეს მე ვარ.. და ეს შესაძლებელია". ერთხელ დედაჩემს შევხვდი საქმეზე და ვერ გავითვალისწინე რომ პროტესტი ექნებოდა სტიკერის შინაარსზე. რომ დააფიქსირა ძალიან შეწუხდა და გამიბრაზდა: -"რა გაკვრია მაგ ჩანთაზე, გინდა ხალხმა იფიქროს რომ შენც იმნაირი ლეზბიანკა ხარ? სულ ნუ გაგიჟდი, მოხსენი ახლავე". სიმართლე ვთქვა არ იყო არც იმის სიტუაცია რომ რაიმე ამეხსნა და არც არანაირი მოლოდინი რომ დედა გაიგებდა და შემდეგ იმის მიღებას შეძლებდა რომ მე აგენდერი უფრო ვარ, ვიდრე ქალის გენდერულ ჩარჩოებში არსებული, და რომ ჩემი სექსუალობა ორიენტაციით ვერ განისაზღრება. ხოდა მეც ავაძრე ეს სტიკერი ჩანთას და ნაგავში გადავაგდე.
ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ უნდა ჩამეწერა იმ ადამიანების სახელები, ვისთანაც სექსი მქონდა და მაშინ ეს სახელები არასდროს დამავიწყდებოდა. ვფიქრობდი, რომ თუ სახელები არ დამავიწყდებოდა, მაშინ ბოზს ვერ დამიძახებდნენ. ახლა ამ სახელებს უფრო სენტიმენტალური მიზეზით ვინახავ. როდესაც სიას ვუყურებ, სახელების ნაცვლად მოგონებებს ვხედავ. თუნდაც ბოზი დამიძახონ, არ მენაღვლება. ვისწავლე, რომ ჩემი მოგონებები და ადამიანები ამ მოგონებებში სხვა ადამიანებს არ ეხებათ. გარდა ამისა, ამ სიაში მნიშვნელოვანი ისიცაა, რომ აქ მკაფიოდ გამოკვეთილ გადასვლას ვხედავ, თუ როდის შევწყვიტე კაცებთან ჟიმაობა და როდის დავიწყე ქალებთან; კაცების სია მთავრდება, ქალებისა კი მუდამ იზრდება. კაცების სახელების დასასრული და ქალების სახელების დასაწყისი ჩემი ახალი ცხოვრების დასაწყისი იყო.
ამ დისკის მოსმენისას მავიწყდება ყველაფერი რაც ხდება დედამიწის ზურგზე,საზოგადოებაში და გავდივარ მის გარეთ, კოსმოსში. ხშირად ვფიქრობ, რა სისულელეა ამდენი ომი, კონფლიქტი, სიძულვილი, აგრესია, ... როცა რეალურად ჩვენ ვართ პატარა წერტილი სამყაროში, სამყარო - რომლის მცირედიც კი არ არის ჯერ შესწავლილი. ადამიანები ხარჯავენ თავიანთ დროსა და რესურსებს ისეთ პრიმიტიულ საკითხებზე, როგორიცაა სხვის ცხოვრებაში ჩარევა, ჰომოფობია, რასიზმი, სექსიზმი, თუ სხვა ნებისმიერი სახის დისკრიმინაცია. მაშინ, როცა მათ გარშემო ასეთი მშვენიერი რამ არის - სამყარო. არა მხოლოდ გარშემო, თითოეულ ადამიანში, თითოეულ არსებასა და პლანეტაზე, არის ერთმანეთისგან დამოუკიდებელი სამყარო, რაც რეალურად უთვალავ რაოდენობას გვაძლევს. ეს ყველაფერი კი ბოლომდე შეუცნობელია. დრო კი იხარჯება ამ სამყაროების, ადამიანების, ადამიანის არსებაში, მისი არსების გარშემო, ასეთი მშვენიერების განადგურებაზე. წარმოიდგინეთ, რა კარგი იქნებოდა განადგურების ნაცვლად, მისი განვითარება რომ ხდებოდეს.
ეს ბეჭედი ჩემთვის ასოცირდება ახალი ცხოვრების დაწყებასთან, პოზიტივთან. ადამიანმა, რომელმაც ის მაჩუქა, იყო პირველი ადამიანი ვინც გამაცნო ლგბტ საზოგადოება. ამ პერიოდამდე ვიყავი ბევრად უფრო დეპრესიული და მარტოსული, ვიდრე ახლა. ჩემთვის იმ პერიოდში არსებობდა მხოლოდ ორი რამ, სკოლა - სახლი, თუმცა სკოლაშიც მუდამ ჩემთვის ვიყავი. მყავდა მხოლოდ ერთი მეგობარი, რომელიც ცდილობდა ჩემს გაგებას, მაგრამ მაინც ზედმეტად მიმაჩნდა თავი საზოგადოებაში, გარიყულად. ხოლო ამ ადამიანის გაცნობდით დაიწყო ახალი პერიოდი ჩემს ცხოვრებაში, ბევრად უფრო თავისუფალი. გამოჩნდნენ ადამიანები, რომლებსაც რეალურად ესმოდათ ჩემი და ისეთი შებოჭილი აღარ ვიყავი. ამ ბეჭდით კი მან გადმომცა პოზიტიური ენერგია, რაც ჩემს მუდმივ თანამგზავრად იქცა. მსგავსი საკითხების, როგორიცაა ენერგიები, ჯერაც ვერ გავერკვიე მჯერა თუ არა, მაგრამ ამ შემთხევაში - მჯერა. მჯერა, რომ მუდმივად თან მაქვს ის პოზიტიური ენერგია, რაც მან გადმომცა, რის დანახვასაც ყველაში და ყველაფერში ვცდილობ. მიმაჩნია რომ ყველაფერში, ყველაზე ბნელ დროსაც კი, შეიძლება იპოვო სინათლე.
მე ვარ ტრანსგენდერი ნატა. ძალიან მწარედ მახსოვს ერთხელ მეგობართან ერთად ვმგზავრობდი 51 ნომერ ავტობუსით, როცა მოვიდა კონტროლიორი და ბილეთი მომთხოვა. ბილეთის წარდგენის შემდეგ მომიბრუნდა და მითხრა რომ „პიდარასტი“ ვარ და ორი ბილეთი უნდა მქონდეს. სხვა შემთხვევაში ავტობუსი უნდა დავტოვო. შელაპარაკება მოგვივიდა და ავტობუსი ორ ნაწილად გაიყო. ნაწილი მე მიჭერდა მხარს, ხოლო მეორე ნაწილი მლანძღავდა. ენით ვერ გადმოვცემ როგორი საშინელება იყო. მომიწია ჩამოსვლა, ვინაიდან მეგობარი ბიჭი მახლდა და უხერხულად ვიგრძენი მასთან თავი. ჩემი ჩამოსვლის შემდეგ ავტობუსში გაგრძელდა გარჩევა და მსჯელობა იმის თაობაზე უნდა ჩავსულიყავი თუ არა იმის გამო, რომ ტრანსგენდერი ქალი ვარ. სახლში ძალიან მოწყენილი და გაღიზიანებული მოვედი. მახსოვს, ორი დღე სახლიდან არ გამოვდიოდი; ჩემი მეგობარი კი მიხსნიდა, რომ ყველა ვერ გამიგებს და ვერ მიმიღებს. თუმცა, იმ გულის ტკენაზე მეტად ის მაწუხებს, რომ ქართულ საზოგადოებას თავისი ცხოვრება არ აქვს და სხვის ცხოვრებაში ცხვირის ჩაყოფის მეტი არაფერი იციან.
გიფიქრიათ იმაზე, რომ როცა ლესბოსელთა ურთიერთობებზე გიყვებიან, უმეტესად ძირითადი საკითხია ის ურთიერთობები, სადაც ადამიანებს ორიენტაციის გამო აქვთ პრობლემები?! მე კი მინდა მოგითხროთ ისტორია, რომელიც დაგანახებთ, რომ ლესბოსურ ურთიერთობებშიც ზოგჯერ სწორედ ისეა ყველაფერი, როგორც ჰეტეროსექსუალურ ურთიერთობებში და არშემდგარი ურთიერთობების საფუძველი ყოველთვის ორიენტაცია არ არის. თხრობას დავიწყებ იმის გახსენებით, რომ ჯერ კიდევ წელიწადზე მეტი ხნის წინ ვნახე ის პირველად და მაშინვე დატოვა ჩემში ინტერესის მარცვალი, თუმცა ჩემი გაუბედავი ხასიათის გამო ვერც კი გავიცანი; შემდეგ შეყვარებული ყავდა და ჩემი ტაბუა არასდროს ჩავერიო ურთიერთობებში. გავიდა ხანი და მის ცხოვრებაში მოხდა ისეთი რამეები, რომ საშუალება მომეცა გამეცნო პირადად. თუმცა, ჩემი მორიდებულობის გამო და იმიტომ, რომ ყოველთვის მაკლდა თავდაჯერებულობა და მეგონა რომ არ დაინტერესდებოდა ჩემით, რადგან ვფიქრობდი რომ არ ვარ ლამაზი. იმდენი ხანი ვიფიქრე როგორ მოვქცეულიყავი, რომ ამასობაში მისი გული სხვამ დაიკავა. ტიპური ადამიანური შემთხვევაა… თუმცა, ერთი ლამაზი მომენტი სულ მემახსოვრება, როცა ბათუმში ზღვის სურნელით თავბრუდახვეულმა, გავბედე და როცა მოსასალმებლად მოვიდა, კისერში ოდნავ ვაკოცე... ვიცი, ამ ზაფხულში გამბედაობის ეს გაელვება კიდევ დიდხანს მომგვრის სევდიან ღიმილს; არადა იქნებ უფრო მეტი შემეძლო ?! თუმცა, ამაზე ფიქრს აღარ აქვს მნიშვნელობა. ქალაქში უკვე ზამთარია.
ცხოვრება ორი ხელით “მემარჯვენე” დავიბადე. არა, ეს სიცრუეა. არ ვიცი, როგორი დავიბადე. მხოლოდ ის ვიცი, რომ როდესაც ხუთი თუ ექვსი წლისა ვიყავი, მარჯვენა ხელით დავიწყე წერა და შემდეგი 21 წლის განმავლობაში არ მიგრძვნია საჭიროება, რომ მარცხენათი მეწერა. მარჯვენა ჩემთვის ბუნებრივი იყო. მაგრამ შემდეგ რაღაც შეიცვალა. უცებ უცნაური სურვილი გამიჩნდა, რომ შევცვლილიყავი. მხოლოდ მარჯვენა ხელით წერა თავს შეზღუდულად მაგრძნობინებდა. ვგრძნობდი, ეს ხელი უნდა ჩამენაცვლებინა. ამიტომაც დავიწყე სწავლა, როგორ მეწერა მარცხენა ხელით. ანბანით დავიწყე. ეს შრომატევადი პროცესი იყო, მაგრამ მე უკან დახევას არ ვაპირებდი. ყველაფერს მარცხენა ხელით ვწერდი, ვგრძნობდი, რომ უნდა მომერჯულებინა, ჩემად მექცია, მარჯვენასავით ლაღი გამეხადა. ეს ადვილი არ იყო. ერთი წლის განმავლობაში ვიბრძოდი, მაგრამ ბოლოს შედეგს მივაღწიე. მარცხენათი წერა უკეთ გამომდიოდა და მსიამოვნებდა კიდეც. მაგრამ შემდეგ ისევ რაღაც მოხდა. მართალია, მარცხენა ხელით წერა გამიადვილდა, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ მარჯვენას მაინც ვერასდროს აჯობებდა. ამიტომ გადავწყვიტე, ისევ მარჯვენას დავბრუნებოდი. მაშინ საშინელი რამ აღმოვაჩინე: ჩემი მარჯვენა ხელი მე აღარ მეკუთვნოდა. ან, უფრო ზუსტად, მე აღარ ვეკუთვნოდი მხოლოდ მარჯვენა ხელს. თავზარი დამეცა და გული გამიტყდა, მაგრამ ყველაზე უარესი ის იყო, რომ ძალიან დავიბენი. თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს არც ერთი ხელი აღარ იყო ჩემი. მინდოდა, მეორე ხელითაც მესარგებლა და ამის ნაცვლად, ორივე დავკარგე. ეს კოშმარი დიდხანს გაგრძელდა, სანამ ბოლოს ამ ამბის მორალს არ მივაღწიე. თვითშთაგონებული (?) ოთხწლიანი ტანჯვის შემდეგ მივხვდი: არ არის აუცილებელი, რომ ან ბიჭი ვიყო ან გოგო. ახლა 21-ე საუკუნეა და თუ ასე მინდა და კომპიუტერითაც შემიძლია წერა, დაე, იყოს ასე.
რევოლუცია გამოცხადდა ჩემსა და შენს შორის და ვხარჯავთ სიტყვებს ცვლილებათა სანუგეშოდ მე კი მხოლოდ ჩრდილის აკრეფა გადავწყვიტე შენი ქალაქის კედლებიდან. ვინ იცის, იქნებ ადამიანებს ჩვენი შემყურე ფრენა თუ არა, ფრენის სურვილი გასჩენოდათ. იქნებ მოგვეხატა კიდეც მათი ერთგანზომილებიანი ფანტაზიისთვის ორი, სამი, ოთხი ან მეტიც. ვინ იცის სასოწარკვეთილი ჩემს სხეულში რამდენჯერ შემაქციე. ვინ იცის რამდენჯერ ვიცეკვებდი შენთვის მოჭახჭახე ჭაღის შუქზე. ახლა ის რიტმი სხეულში დამრჩა და ცახცახით ედება ყველაფერს; კალამს, წიგნებს, მაგიდას, ფიქრებს, რომლებსაც ვწერ და ვერც ვწერ. სული ვაღებინე გუშინ მაგრამ შენ შიგნით დამრჩი. ყველაფერი გადმოინთხა გვამიდან - ხასიათი, ბილწსიტყვაობა, გაციება, სარძევე კბილები, ყველაფერი შენს გარდა. შენ ჰაერი იყავი და მე ჩაგისუნთქე; ამოსუნთქვა კი ზედმეტად გაჭირდა. გთხოვ წამიყვანო იქ სადაც ამოვიღებდი გულიდან ქვეყანას, რომელმაც გადაგვასახლა. დავივიწყებდი წვიმას, რომელმაც ვერაფრით გაგვწმინდა. გთხოვ ნუ ჩაწურავ ბალიშში თვალებს, არაა სამართლიანი ამდენი ტკიპების ჩახრჩობა ჩვენი წვრილმანებისთვის. გთხოვ გამომიგზავნო რაიმე ნივთი რაც შენ გეკუთვნის; რამე ნამცეცი რაც შენ გეჭირა, რასაც შენი სუნი დაჰკრავს, რათა შევძლო შევისუნთქო და დავთვრე. ღამე კი დიდებულ ლაქებად გადმოიღვრება ჩემს გალეშილ სულზე; იქნებ უპასუხო ჩემი მთვრალი სხეულის კითხვას- რა მოხდება როცა ელექტრა უკან მოიხედავს?!
ეს, ჩემი ცარიელი საფულეა.... მართალია ის მთლიანად ცარიელი თითქმის არასდროს არის ხოლმე, მაგრამ საკმარისი ფული არასდროს არის. შემთხვევით არ ვახსენე სიტყვა „საკმარისი“; მე ტრანზიციაზე მეოცნებე ტრანსგენდერი კაცი ვარ. ამ ყველაფერს იმდენი ფული სჭირდება რამდენიც ჩემს საფულეში ვინ იცის კიდევ რამდენ ხანს არ იქნება... მიზეზი ისაა, რომ ჩვენს ქვეყანაში (საქართველო) სხვა მრავალ პრობლემასთან ერთად ლგბტ ადამიანები დაუცველები ვართ შრომით ბაზარზე. განსაკუთრებული პრობლემები ტრანსგენდერ თემს ექმნება... სხვადასხვა ტიპის ვაკანსიებზე გამიგზავნია ჩემი რეზიუმე, მაგრამ გასაუბრებას ვერასდროს გავდიოდი... ყველგან ერთი და იგივე, დაზეპირებული ფრაზების ფონზე, (გადავხედავთ და დაგიკავშირდებით) გაოცებული მზერა მხვდებოდა. მზერა, რომელიც სავსე იყო ზიზღით, კითხვებით და ფიქრებით „რა არის“? „ვინ არის“? „რატომ გამოიყურება ასე“? რაც ვფიქრობ ჩემი დაუსაქმებლობის ძირითადი მიზეზი ხდებოდა ხოლმე. წარსულში იმიტომ ვწერ რომ, ახლა ჩემს ქვეყანაში სამსახურს აღარ ვეძებ, ჰო... იმედი დავკარგე. ამიტომ, დიდი ხანია ვცდილობ ქვეყნიდან წასვლას, იმედი მაქვს იქ მაინც ვიპოვნი სამსახურს, ჩემს ცარიელ საფულეში გაჩნდება „საკმარისი“ თანხა და ჩემი ოცნებაც რეალობად იქცევა.
Մոտավորապես արդեն 4 տարի է, ես ստանում եմ հորմոնաթրապիա։ 2 տարի և 6 ամիս հորմոնաթերապիայից հետո ես դիմեցի վիրահատական միջամտության ու սեռափոխվեցի։ Մինչ այդ ես խմում էի երկու տեսակի հորմոն, հիմա միայն միտեսակի հորմոն եմ խմում՝ ավելի նուրբ լինելու համար։ Դեղերը ինձ բժիշկն է նշանակել, կոնկրետ չափաբաժիններով։ Իմ առողջության համար ամենակրևոր մասն ա հորմոնաթերապիան։ Երբ ես դեռ չէի սեռափոխվել, կանգնում էի հայելու դիմաց ու ինքս ինձ չէի ճանաչում, կարծես ուրիշ մարդ լիներ հայելու մեջ։ Հորմոնաթերապիան մեծ արդյունքներ տվեց ինձ լիովին փոխեց իմ արտաքինը ու իմ հոգեկան աշխարհը։ Ինձ իմ դեղերը դարձրել են ավելի կանացի և՛ ֆիզիակապես, և՛ հոգեպես։ Մինչև կյանքիս ավարտը իմ դեղը լինելու է իմ կյանքի անբաժանելի մասնիկը։
Իմ կյանքի ամենակարևոր իրը էս թևնոցն ա, որը ինձ նվիրել ա իմ ամենամոտ մարդը, ու ով ինձ ասոցացնում ա ծիածանի գույների պես պայծառ մարդու հետ։ Էս թևնոցը միշտ ինձ հետ ա՝ անկախ նրանից ինքը իմ ձեռքին ա թե ոչ։ Նվերը սանալուց հեոտ, կարծես համընկավ, ես բացահայտեցի ինքս իմ մեջ նոր բան, ու դարձա ԼԳԲՏ համայնքի մի մաս։ Ու նախքան էտ նվերը, ես չէի կողմնորոշվում, չէի հասկանում ինչ եմ ուզում անել։ 2 Տարի առաջ ա ինձ նվիրել, երբ գնացել էր Ստամբուլ, վերադարձավ ու առանց նախապատրաստելու պարզապես տվեց ինձ թևնոցը, ու ասեց, որ ինձ համար ա, ու որ ես եմ էտ թևնոցը։ Ինքը ինձանից անբաժանաա՝ իմ սեռականության պես։
Արդեն 10 տարուց ավել է, ինչ իմ կեղծամը ինձ հետ է։ Ինքը ինձ համար շատ թանկ է։ Ես տրանսգենդեր անձ եմ, ով ապրում ա Հայաստանում ու ով նույնիսկ չի կարող երկարացնել իր մազեր, քանի որ ընտանիքը չի ընդունի իրեն։ Իմ կեղծամը իմ կյնաքի անբաժանելի մասն է, շաբաթվա 6 օրը ես կրում եմ իմ կեղծամը, ու միայն մի օր է, որ ես հանում եմ այն, երբ գնում եմ մամայիս այցելելու։ Ու նույնիսկ եթե կեղծամս գլխիս չէ, այն անպայման իմ կողքին է՝ պայուսակիս մեջ։ Իմ կեղծամը իմ ամեն ինչն է։ Իմ կեղծամով ես ինձ լիովին կին եմ զգում։ Ինքը իմ կյանքի կեսն ա, առանց իմ կեղծամի ես չեմ կարող նույնիսկ քնել։ Ես հաճախ փոփոխությունների եմ ենթարկում իմ կեղծամը՝ ներկում եմ, նոր սանրվածք եմ անում։ Ու գիտեք, ես առանց իմ կեղծամի չեմ կարող սեռական հարաբերություն ունենալ, եթե ինքը իմ գլխին չլինի, ես չեմ կարող ինձ հաճելի զգալ իմ բոյֆռենդի գրկում։
Առաջին տեխնիկան էր, որ ես գնեցի ինձ համար,այսինքն ինձ համար ու իմ ցանկությունով։ Մինչև էտ ես ինձ համար ոչինչ չէի գնել, նույնիսկ հեռախոս։ Դա առաջին իրն էր, որ ես գնեցի ինձ համար, ու դա այն իրն էր, որը ինձ հնարավորություն տվեց իմ սահմանափակ աշխարհը լայնացնել ու կապվել ամբողջ աշխարհի հետ։ Մինչև այդ իրը ես նույնիսկ համակարգիչ չունեի։ Դա փոքրիկ պլանշետ էր, որը հիմա էլ ունեմ։ Էկրանը արդեն փչացել ա, բայց ես դեռ պահում եմ այն։ Ես զգում էի, թե ինչպես է այդ իրը փոխում իմ կյնաքը, ինձ նոր տեղեկություն ա տալիս, նոր հնարավորություններ ա տալիս ինձ։ Ու իրա ստեղծած հնարավությունների շենրհիվ էր, որ իմացա հայաստանում ֆեմինիստական կազմակերպությունների մասին ու սկսեցի մասնակցել տարբեր դասընթացների, որ իմ առջև ավելի շատ բացեց մտքի դռները։ Ու մինչ այդ, ես հնարավորություն չէի ունեցել խորապես մտածել իմ ցանկությունների մասին, իմ մասին։ Որվհետև Հայասանում կինը ճնշված ա։ Հասարակությունը քեզ բառացի չի ասում թե դու ինչպիսին պետք է լինես, բայց ինքը ամեն քայլով, ամեն բառով, ամեն արտահայտությամբ քեզ հուշում ա, քեզ սահմանների մեջ ա դնում ու քո մոտ նենց տպավորություն ա ստեղծվում, կարծես էտ դու էիր ուզում, իրենք քեզ ոչ մի բան չեն ասել, որ անես, կարծես դու քո ցանկությամբ քեզ սահմանափակել ես։ Ես մինչև 30 տարեկանը ես ապրում էի իմ ընտանիքի կյանքով, այսինքն իմ կյնաքը գոյություն չուներ, գոյություն ունեի ես՝ որպես ընտանիքի կյնաքի մի մասինկ, որը չի կարող դուրս նայել, կարծես վանդակում լինեի։ Երբ ինձ հնարավորություն տվեցի բացել իմ մտքի դռները, ես հասկացա, որ զգացմունքներ եմ ունենում, որ նախկինում նույնիսկ չեմ էլ մտածել, այսինքն եթե նույնիսկ մտածել էլ եմ, ես մտածում էի, որ չէ, ես նման բան չեմ կարող ունենալ։ Ու էտ զգացմունքները նույն սեռի նկատմամբ էին։
Ամառային մի օր սոց.հարցումներ անց կացնելու նպատակով մի սոցիոլոգիական ընկերության պատվերով գնացել էինք Նոր Երզնկա գյուղ: Այնպես ստացվեց, որ հարցվողներիցս մեկը գյուղի բախտ ու բաժակ նայողն էր, մոմ թափողը: Առաջարկեց հարցումից հետո արագ տեմպերով սուրճ խմել` բաժակս նայելու նպատակով: Դե իսկ ես, անհավատս, ում հետաքրքիր էր էս կնոջ խորամանկ հետևություններն իմ մասին լսելը, չհրաժարվեցի. հետաքրքիր էր: Ինձնից խոսք քաշելու իր ծուղակները, իր ամեն ասածին իմ համաձայնությունը ստանալու այդ տարեց կնոջ ջանքերը շատ զավեշտալի էին ինձ: Մտքումս զվարճանկում էի, երբ հանկարծ նրա մի խոսքը ինձ զվարճանալուց բացի այլ բանի մասին մտորելու առիթ տվեց. -Աղջիկ ջան, էս ո՞վ է էս տղեն, քեզ ամուսնանալու առաջարկություն պիտի անի: Ես լուռ ու խորամանկ ժպտում եմ: "Ախր այ տատի լա՞վ է, որ ես հիմա ընկերուհի ունեմ, դեռ ավելին` մենք ամուսնացել ենք",-խոսում եմ մտքումս: Դարպասից մտամոլոր դուրս եկա: Ինչու՞ այս կնոջ մտքով, եթե ինքը իրեն պայծառատես է համարում, չի կարող անցնել, որ ես սիրում եմ աղջկա, ամուսնացել եմ աղջկա հետ, համարում եմ նրան ինձ կողակից, ավելին` ոչ ընդունված զագսով, եկեղեցով, այլ տարօրինակ ձևով. (հիշում եմ այդ օրը, երբ ինձ առաջարկեցիր քո կինը լինելո, իսկ ես ընդունեցի առաջարկդ):
Գործի էի գնացել ու էնքան էլ տրամադրություն չունեի: Մեկ էլ եկավ ընկերուհիս, ասեց մի րոպեով դուրս գամ, քանի որ անակնկալ ուներ, որը կարող էր տրամադրությունս կբարձրացնել։ Տվեց ինձ էս մատանին, բայց ասեց, որ նորից հետ պետք է վերցնի, քանի որ վրան ուզում էր lucherino փորագրել: Լուկերինոն իտալերեն բառ է, որ թռչնի տեսակի անվանում, որն ասոցավում է իմ հոր հետ, քանի որ ժամանակին նրա կեղծանունը չիժ էր, ինչն էլ իտալերենով հենց լուկերինոն է։ Այդ օրն էլ տխրել էի, քանի որ հորս մահվան տարելիցն էր։ Մատանիս կարևոր նշանակություն ունի ինձ համար նաև այն պատճառով, որ այն ինձ նվիրեց հենց իմ ընկերուհին ու սա դարձավ խորհրդանիշ այն բանի, որ ես լգբտք մարդկանցից մեկն եմ։ Այն նաև ինձ հիշեցնում է իմ ընկերուհու հոգատարության, ուշադրության ու սիրո մասին, ու նաև այն, որ միասին ենք։
Մի օր ուղղակի քայլում էի փողոցում ու նկատեցի, որ նոր մարզասրահ է բացվել, ոչինչ հետս չունեի, բայց կարծես մեկը ստիպեր, որ ներս մտնեմ: Առաջին անգամ ծանոթացա իմ սիրելիի հետ հենց նույն օրը այդ մարզասրահում: Նույն մարզասարքի դիմաց վարժություններ էինք անում ու ես ձեռնոց չունեի։ Նա տեսավ , որ ես ձեռնոց չունեմ, ու իր ձեռքի ձեռնոցները հանեց ու ինձ տվեց: Վարժությունները ավարտելուց հետո, իրեն էի ցանկանում վերադարձնել, բայց նա չվերցրեց, ասեց, որ ինձ է նվիում: Առաջին անգամից հետո, մենք ևս երեք անգամ հանդիպեցինք մարզասրահում, իսկ հիմա արդեն 3 տարի է մենք միասին ենք:
Ես ունեի մի մարդ, ում հետ շատ երկար եղել եմ հարաբերությունների մեջ, ու ես նոթատետրիս մեջ իրա մասին շատ բաներ եմ գրել: Վերջին երկու բանը, ինչ ես գրել եմ նոթատետրիս մեջ` իրեն ուղղված նամակներ են: Պահեր են լինում, երբ ես ուղղակի չէի կարողանում արտահայտել մտքերս, ու գրում էի իմ մտքերը նոթատետրի մեջ ու կարդում էի իր համար: Մենք բաժանվել էինք, ու հաջորդը օրը ես իրեն ասեցի, որ մենք պետք տեսնվենք ու ես իրեն նաև ասացի, որ պետք ա խոսեմ հետը, ինքը ասեց, որ հենց էտ պահին խոսեմ։ Ասացի, որ չեմ կարող խոսել, պետք է կարդամ: Ես սկսեցի կարդալ. բաներ կար, որոնց հետ համամիտ չէր ու փորձում էր ինձ ընդհատել։ Ասեցի՝ չէ սպասիր, ես մինչև վերջ կարդամ, հետո դու քո կարծիքը կարտահայտես: Կարդալիս ձայնս դողում էր: Մենք նստած էինք բակերից մեկի խաղահրապարակում, ու երբ ես ավարտեցի կարդալս՝ նա ինձ ջղայնացրես, ես շատ նյարդայնացա, շպրտեցի նոթատետրս ու առանց որևէ բան ասելու գնացի: Բայց մի քանի ժամ հետո ես հետ եկա ու վերցրեցի նոթատետրս, որովհետև իմ մի տարվա ամբողջ մտքերը, հիշողությունները այդ նոթատետրի մեջ էին ու շարունակում էին մնալ:
Երբ ես 4 տարեկն էի, մեր հարևանի աղջիկները ինձ բացատրեցին թե ինչ է սեքսը, երևի դա նրանց հետաքրքիր էր, իրենք տեսել էին, թե ինչպես են իրենց մաման ու պապան սեքս անում իսկ ես դա երբեք չեմ տեսել, քանի որ ես մենակ մամա ունեի: Ու երբ ինձ բացատրեցին, ես հասկացա, որ ես տղան եմ, ու ես պետք ա սիրեմ աղջկան ու իր հետ սիրով զբաղվեմ: Նույն շրջանում մամաս ինձ համար նոր տարուն տիկնիկ էր նվիրել, շատ գեղեցի տիկնիկ էր ու քայլում էր տիկնիկս: Ես էտ խաղալիքի մեջ եմ տեսել էն աղջակն, ում ես կարող էի սիրել որպես տղա, ու երկար տարներ պահել եմ էտ խաղալիքը, փորձում էի սիրունացնել, դեմքին մեյք ափ էի անում: Տիկնիկս արտահայտված կանացի օրգաններ ուներ ու ես համբուրում էի այդ մասերը, շուրթերը, կամ պատկերացնում էի, թե ինչպես եմ սեքս անում տիկնիկիս հետ, իհարկե իմ մանկական պատկերացմամբ: Տատիկս ու մամաս հաճախ էին ինձ բռնացնում, երբ ես համբուրում էի տիկնիկիս: Ու ինչքան էլ խոսում էին ինձ վրա, միևնույն է ես չէի դադարում սիրել իմ տիկինիկին:
Ես մի ավանդույթ ունեմ, ամեն անգամ երբ բաժանվում եմ իմ սիրած մարդուց, միշտ ինձ մատանի եմ գնում, որպեսզի իրենից հիշատակ մնա, կամ առնում եմ էն ընթացքում, երբ մենք դեռ միասին ենք լինում: Ունեմ 3 մատանի` 3 նախկին: Մատանիներս կարծես իրենց գնալուց հետո մնացած սիմվոլներ լինեն, որոնք ինձ միշտ հիշեցնեում են, որ իրենք գոյություն ունեն: Էնպես ստացվեց, որ առաջին ըներոջս հետ, երբ հանդիպում էինք, միասին գնացինք ինձ սև մատանի գնելու, հետո երբ բաժանվեցի իրենից հետո մատանիս միշտ մատիս էր ու անընդհատ պտտեցնում էի այն՝ իրեն հիշելով: Արդեն երկու տարի ա, ես ունեմ մատանիներս, ու իրենք միշտ իմ մատներին են: Ու մատանիներս ունեն անուններ`իմ նախկինների անուններով: Ամեն մատանիս առավոտյան կրելիս նախկիններիս անուններն եմ տալիս, կրում եմ նրանց ու մեզ բարի օր եմ մաղթում:
Մազերս ինձ համար խորհրդանիշ են: Ես նոն բայների անձ եմ, ու իմ գենդերային դերերի արտահայտման հիմնական միջոցը իմ մազերն են: Երբ ես ինձ նույնականացնում եմ որպես աղջիկ և տանից դուրս եմ գալիս որպես աղջիկ` ես դնում եմ այս մազերը, որը էն հիմնական պարագաներից ա, որ ինձ դարձնում ա աղջիկ, ու ես հանում եմ իմ մազերը այն ժամանակ, երբ ես դուրս եմ գալիս տանից, որպես տղա: Երբ մազերս չեմ կրում միշտ հայելու վրա եմ կախում: Ես մազերս խնամում եմ հատուկ նյութերով, օգտագործում եմ հատուկ յուղեր, շամպուններ ու բալզամներ, որովհետև ես սիրում եմ, երբ իմ մազերը լավ տեսք են ունենում: Նաև սիրում եմ գունային փոփոխությունների ենթարկել իմ մազերը ու հիմնականում ես ինքս եմ դա անում, քանի որ չեմ վստահում իմ մազերը ուրշներին: Իմ մազերը իմ ինքնության անբաժանելի մասն են:
Ծառայության ընթացքում չէր թույլատրվում մատանի կրել․ միայն ամուսնական մատանի էր թույլատրվում, իսկ ես երկու ոչ ամուսնական մատանի էի կրում: Մեր գնդի հրամանատարը ամեն անգամ ինձ զգուշացնում էր, որպեսզի հանեի մատանիներս: Ծառայության ընթացքի կեսից ինձ աութինգի ենթարկեցին ու ամբողջ գունդը իմացավ, որ ես գեյ եմ: Հրամանատարը դրանից հետո միշտ հեգնանքով ասում էր, որ հիմա հասկանում է, թե ինչու եմ ես մատանիներ կրում, ու ձեռ էր առնում, որ ինձ կարելի է, քանի որ գեյ եմ ու ինձ հետ ամեն ինչ պարզ է: Ինձ համար այդ շրջանում իմ մատանիները պաշտպանողական բնույթ էին կրում, երբ նեռվայնանում էի անմիջապես խաղում էի դրանց հետ ու ավելի հանգստանում էի, բայց իրենց համար մատանի կրելը գեյ լինելու նշան էր դարձել: Հիմա ես այլևս ծառայության մեջ չեմ: Մատանիներիցս մեկը նվիրել եմ ինձ շատ հարազատ մի մարդու, իսկ մյուսը ինձ մոտ է ու երբեք մատիցս չեմ հանի, ինչ էլ ուզում է պատահի, որպես սիմվոլ` ծառայության ընթացքում կրած իմ բոլոր դաժան օրերի, ու, որ վերջապես ազատվել եմ այդ ամենից:
Առաջին տատուս ուզում էի անել, երբ 15 տարեկան էի, բայց վախենում էի, քանի որ չգիտեի` ծնողներս կջղայնան, թե ոչ: Ծնողներս միշտ շատ խիստ են եղել, ու եզրակացնում էի, եթե տատու անեմ` խիստ կբարկանան: 16 տարեկանում որոշեցի անել տատուն, ու առանց որևիցե մեկին զգուշացնելու արեցի: Միայն անելուց հետո ասեցի մամային, ճիշտ է, շատ ջղայնացավ, բայց շուտ անցավ: Տատուն անելուց հետո` կարծես ինչ որ կարմա է հետապնդում ինձ: Անելուց հետո իմ կյանքում հայտնվեց մի տղամարդ, ու միևնույն ժամանակ հայտնվեցին 2 ուրիշ տղամարդիկ ում ես սիրահարվեցի: էտ 2 տղամարդիկ կարծես երկնքից են հայտնվել: Երբ բաժանվեցի իմ նախկին ընկերոջից, կյանքումս մեկ այլ տղամարդ հանդիպեց, ու կրկին երկու այլ տղամարդիկ, ում ես սիրահարվում էի, ու իմ սիրային հարաբերությունները դառնում էին եռանկյունի, ճիշտ տատուիս պես:
Իմ նախկին զուգընկերը եղել է ու շարունակում է մնալ իմ կյանքում էն միակ մարդը, ում ես իրոք սիրել եմ : Նա ինձ ականջակալներ էր նվեր ուղարկել գեղեցիկ տուփով` նոր տարուն ընդառաջ: Մենք արդեն բաժանվել ենք, իսկ իր նվիրծ ականջակալները փչացել են, բայց ես տուփը պահում եմ։ Սենյակումս ամենաերևացող տեղում եմ դրել ու ամեն օր նայում եմ այդ տուփին ու ինչ-որ հիշողություններ են մոտս արթնանում, թե լավ, թե վատ, դա ընդհանրապես էական չի, չնայած հիմնականում շատ վատ հիշողություններ եմ ունենում։ Բայց ես այդ հիշողություններն էլ եմ հարգում։ Դա այն ցավն ա, որ ես ստացել եմ իսկական սիրուց:
Det var den första boken jag författade, och det blev i själva verket min verkliga födelse. Som det var kom det att bli en ovanlig bok redan i och med den första texten jag skrev på omslaget. Alla blev förvånade över hur en man kan vara mjuk, eller definiera sig som en mjuk person; en person som på första raden deklarerar att han har fått en ny identitet, och berättar om saker ingen annan vågar berätta om; ovanliga saker att berätta på arabiska, och i det konservativa muslimska samhället, och hur han fortsatt i sin bok förklarar i text att han inte är likadan som de andra männen med deras råhet, och inte heller håller med om kvinnornas redundanta existens i denna värld. Det finns i själva verket stycken i boken (Har slutat skratta) som berättar om en man med kvinnlig röst, eller som bara lånar kvinnans röst för att uttrycka sig. Detta var nytt och provokativt för de andra. Detta var dock min verkliga röst. Min röst som var skälet till att jag kände skam genom hela min tonårsålder, och en källa till hån från alla vänner och bekanta runt omkring mig, och också senare skäl till skamkänsla och samvetskval över att ha syndat. Detta var i vuxenlivet och efter att jag åkt till gulfen för att arbeta på en statlig myndighet som sysslar med journalistik. Efter lång tid i arbetet blev jag inkallad av en officer som arbetar åt en säkerhetstjänst där, på förhör angående boken och vad dessa egendomliga uttryck har för betydelse; dessa uttryck som inte alls passar en ansedd tjänsteman. Huvudagendan var att jag inte har någon som helst rätt att tala djärvt om mig själv, och på ett så chockerande sätt, och varför skriver jag som en kvinna, fast jag är en man?! Och vad är anledningen till att jag inte har någon familj; alltså fru och barn?! Han sökte efter något att anklaga mig för i syfte att ställa mig inför rätta eller utsätta mig för en officiell utredning. Det var också det som sedan hände. Därefter började mina arbetskollegor hota mig för att ge mig intrycket att den optimala lösningen på problemet med mig är mord. Det var allt som jag förtjänar enligt vad de tyckte i alla fall. I den statliga myndigheten där jag var anställd, fanns en religiös avdelning som var ansvarig för de anställdas beteende och livsstil. De är fanatiker och tillämpar en form av förmyndarskap med statens gillande och insyn. Det är en grupp som är förknippad med saudiska wahhabitiska doktriner. Jag förbjöds från att skriva eller att yttra mig i de tidningar jag brukade skriva för. Man började övervaka mig och spana på mig vart än jag gick. Jag upplevde skräck och fruktan från nationella säkerhetstjänsten som jagade mig överallt. En säkerhetsofficer som förhörde mig, tvingade mig att skriva under ett erkännande, och jag vet fortfarande inte vad som stod i det. Jag förbjöds att läsa det. De sade till mig att det viktigaste var att jag skulle skriva under. Den andra faran kom från mina religiösa arbetskamrater som tillhörde tron salafi. Vid första lämpliga tillfälle, utnyttjade jag min semester för att besöka min familj, och flydde till Europa och Sverige, där jag har vänner som räckte mig en hjälpande hand så att jag kunde kontakta advokater och en förening som tar hand om homosexuella och arbetar för att skydda dem. Den heter RFSL. Äntligen känner jag att jag är fri. Detta är berättelsen om min första bok, som är skälet till att jag befinner mig i detta underbara land, och som kunde ha varit orsaken till min död i Mellanöstern.
Jag var vän med alla tjejerna, vi gick till och med på toaletten tillsammans i skolan, som tjejer gör. Och jag såg ut som en tjej. Jag var smal, hade långt hår. Och som leksaker hade jag bara dockor. När mina föräldrar inte var hemma brukade jag prova min mammas klänningar, skor och läppstift. Då fick jag vackra läppar och jag gjorde långt hår av strumpbyxor som jag satte på mitt huvud. I barndomen är allt perfekt. Livet är roligt och bekymmersfritt. När man blir äldre kommer problemen. Min kropp och min röst förändrades, jag tyckte verkligen inte om det. Jag var arg och irriterad, jag grät ofta. En dag sa jag till mina föräldrar att jag ville byta kön. Min mamma sa att om det är det jag vill göra, ”kommer vi inte att vilja ha något med dig att göra och du är inte välkommen hem”. Hon sa också; ”Jag vill inte leva med skammen att min son var en pojke i 31 år, och sen blev en kvinna”. Hon gav mig rådet att uppsöka en psykiater. Men jag är inte mentalsjuk. Jag skulle kunna vara i harmoni med min kropp. Jag har en dröm, att vakna upp en dag i en kvinnas kropp, som om jag var född kvinna, och livet dessförinnan bara hade varit en dröm som så småningom skulle förblekna. I mitt hjärta bär jag smärta och sorg, ingen ser mig gråta och ingen hör, eftersom jag hela tiden måste gömma mig, vara någon jag inte är. Jag är trött på att leva ett sådant liv. Jag vill så gärna känna mig glad. Jag vill bli älskad och älska. Min berättelse är inte över ännu.
Jag älskar att bära örhängen. Jag älskade det också när jag levde i mitt hemland. Men min mamma tillät mig inte att bära dem eftersom hon var ddrädd för vad min pappa och vad samhället skulle tänka och säga. Samtidigt var jag rädd. Jag var helt säker på att människor skulle orsaka mig problem på grund av det. Eftersom det är farligt att vara homosexuell i mitt land. Och det finns massor av homosexuella män som älskar att bära örhängen i mitt land. När jag hade kommit till Sverige bestämde jag mig för att köpa det här fantastiska örhänget! Jag ser på det hela tiden. För mig är det en symbol för frihet och liv och jag kommer att behålla det för alltid. Som tur är har jag massor av örhängen nu, men det här skiljer sig från de andra genom att ge mig makt och självförtroende. Det säger alltid till mig: du är här, du behöver inte vara rädd för din familj eller andra människor mer, du är trygg, du är i underbara Sverige nu.
Vad är bättre än att upptäcka ett nytt sätt att leva, en ny kultur, nya vänner och en ny gratis gayklubb! Att vara sig själv i ett fritt land är speciellt. I hjärtat av Gamla Stan i Stockholm, på en populär gayklubb som heter ”Connection”, slog mitt hjärta och jag övade på min frihet. Jag kände mig som mig själv och jag möte många snygga killar som fick mig att känna mig glad och levande. Svenskar och utlänningar möttes till schlagermusik varje onsdag och många lördagar under dessa gaykvällar. Jag har många oförglömliga minnen från de nio år jag gick dit. Den tionde gången jag var där blev jag medlem. Det var ett sånt speciellt ögonblick och det hände för första gången i mitt liv. Äntligen var jag erkänd. Jag kunde också komma in på klubben utan att behöva stå i kö. I Stockholm måste man ofta stå i kö länge innan man får komma in. Det gjorde det superspeciellt men framför allt betydde det mycket för mig att få detta medlemskap.
Att resa många mil för att hitta ett bättre liv, att rymma från mitt inre och yttre fängelse, att lämna mitt land för att hitta ro och att se mitt hopp och mina önskningar komma till liv. Kallt väder runt omkring mig, njuta av naturen, se dess skönhet och upptäcka lugnet utomhus. Jag är här för att finna mitt hjärtas öde. Det är här berättelsen börjar. Mitt hjärta började slå på en gayklubb och mina drömmar besannades. Jag förälskade mig i en lång, österländsk kille med blåa ögon, kemin ledde mig till en irländsk älskling. Under stjärnhimmeln, på dansgolvet, på klubben, möttes våra ögon. En vacker kärlekssaga var just på väg att börja. Runt på stan under dagen och på restauranger och klubbar på kvällen. Tiden går, veckor passerar. Han flyttade till Amsterdam. Samtal, missade samtal, sms, email, Skype. Alla dessa kommunikationsverktyg förde oss närmare varandra, hjälpte oss att dela känslor, tankar och hjärtats språk. Det var svårt att acceptera hjärtats lögn och avsluta förhållandet. ”Jag kan inte göra detta längre” sa han. Jag var övertygad om att inget kunde hindra oss från att stå emot utmaningarna. Så jag köpte detta vykort för att skicka till Stephen, min kärlek, men det slutade med att jag aldrig skickade detta kärleksbrev efter att ha upptäckt att ”verkliga kärlekssagor aldrig tar slut”, endast i hjärtat. Detta var år 2006.
Min bok “The Swedish Diary or Notes of the Travelling Poet” (Den svenska dagboken eller Den resande poetens anteckningar) skrevs när jag var asylsökande i Sverige. Från Göteborg till Hemavan, är rutten min bok beskriver och den resa jag har gjort. Varje dikt målade en bild av min nästa bok. Och när boken nästan var slut, uppenbarade sig titeln på min kommande bok ”Residents of Freedom” (Invånare i frihet/Frihetens invånare). Den nya världen, den nya mentaliteten, födde nya bilder, deras förståelse kom fram genom nya blankverser. Versmått begränsade mina tankar alltför mycket, och det var ingen resa i fantasin utan ett uppriktigt samtal med mig själv. En invandrares blick är inte den lediga turistens bild. Världen är full av liv. Att känna vingarna på min rygg, känslan av flykt. Rädslan är lämnad någonstans långt borta i ett tidigare liv. Avsaknad av rädsla är en av frihetens invånare, kanske den första och viktigaste.
När jag såg den här kavajen visste jag att jag skulle bära den. Jag visste inte hur jag skulle få den, å ena sidan var den mycket dyr för mig vid den tiden, å andra sidan hade den några defekter. Under ett par veckor letade jag i många butiker för att försöka hitta samma kavaj, men jag återvände till denna. Oavsett felen bestämde jag mig att köpa den och när jag skulle betala, såg kassören defekterna och sålde den till mig för nästan ingenting. Jag förälskade mig i den här kavajen. När jag kom hem började jag omedelbart med det jag hade planerat att göra med kavajen. Jag började göra en film. Filmens tema var min långa kamp mot migrationsmyndigheter. Huvudsyftet var att sätta homofobi på agendan, något som äger rum runtom i världen, men som migrationsmyndigheter inte alltid ser på med objektiva ögon. När jag släppte filmen hade det gått 1200 dagar sedan början av min kamp för rätten att stanna i ett säkert land. Rätten som jag och min partner nekades. Kavajen har varit med mig i alla viktiga situationer. Jag bar denna kavaj under Stockholm Pride, jag bar den under möten på Migrationsverket och i Migrationsdomstolen. Jag var klädd i denna kavaj när migrationsmyndigheterna tog mig i förvar. Den 21 januari 2016, när migrationsmyndigheterna försökte utvisa mig, stod jag på flygplatsen i handbojor och med den här kavajen på mig. Med denna kavaj lämnade jag fängelset, efter att det svenska samhället hade stått upp för mig. För mig är denna kavaj en symbol för motstånd men även en symbol för tron på en bättre framtid. Senare, när jag talade vid en stor demonstration hade jag på mig denna kavaj. Berättelsen slutade lyckligt och den här kavajen kommer alltid att vara en påminnelse om att aldrig ge upp. Och du kommer alltid att hitta styrkan att fortsätta kämpa även om allt verkar förlorat.
När den där unga kraftfulla flickan förstod vilket gyllene vapen som fanns i hennes medvetande, var hon tvungen att investera den energin i sig själv för att komma ut ur det religiösa fängelse hon levde i. När jag förstod att en så enkel sak som ett regnbågsfärgat armband inte kan köpas eller användas i mitt arabiska land, bestämde jag mig för att lämna landet, min familj och mina bästa vänner för att söka efter inre frihet och grundläggande mänskliga rättigheter. Jag trodde aldrig att just jag skulle behöva slåss för att lämna det religiöst dominerade, arabiska samhället. Men jag gjorde det med stolthet. Javisst, jag är priviligierad nog att ha fått utbildning vid ett amerikanskt universitet i ett av arabländerna. Eftersom jag där lärde mig att oavsett vad du vill ha så KAN DU FÅ DET. Efter att ha tillbringat många timmar på biblioteket med boken ”The Unspeakable Love in The Middle East” (”Mellanösterns onämnbara kärlek”), förstod jag att Beirut var den plats i arabvärlden som kunde erbjuda mer frihet än andra ställen. Efter några månaders förberedelser på att resa utomlands och starta ett nytt liv, så gjorde jag det. Jag reste till Libanon som en första destination för min frihet. Jag tog av mig min huvudsjal och jag mötte min flickvän som jag sen hade en distansrelation med. Det första jag gjorde efter att ha anlänt till Libanon var att köpa ett regnbågsfärgat armband och fram till nu, 2016, bär jag det fortfarande på min handled här i Sverige. Det kanske låter som en mycket liten och fånig sak. Men är du rädd för att utrycka din åtrå innebär det också att du är förbjuden att utrycka dig själv som människa på ett mer övergripande plan. Sedan den dagen, då jag kände friheten i de små sakerna, öppnades mina ögon och jag tog beslutet att fortsätta min resa till västvärlden för att fortsätta leva mitt liv som HBTQ-person och slåss för mina rättigheter.
“Yappa, vet du hur lång tid det tog oss att komma hit för att träffa dig?”, ett fyraårigt barn, en av tvillingarna som jag har med mitt ex, kom springande i min famn på Frihamnsterminalen. Sedan jag lämnande Ryssland har vi inte setts så ofta. Jag har inte sett dem bemästra färdigheter som att lära sig tala, rita eller dansa. Jag gick miste om ögonblicket då de började räkna. Och jag kommer att gå miste om många andra saker. I Ryssland är det få personer som vet vad dessa barn betyder för mig. Nära vänner vet, släktingar vet inte och inte heller andra personer på dagiset och lekparken. Tvillingarna berättar om mig för många som inte riktigt förstår vem barnen pratar om. Tvillingarna kom på ett speciellt namn för mig: Yappa. Det var ett av deras första ord. Det finns inget sådant ord i ryska språket. ”Jag älskar min Yappa”. ”Min Yappa bor långt, långt bort, men Yappa kommer att komma tillbaka”. ”Min Yappa kommer att leka med mig”. Vi har väldigt starka känslomässiga band vi tre. Våra band är ogiltiga i Ryssland. Vi är väldigt nära vänner. Och vi kommer inte upplysa staten om vårt förhållande. Vårt släktskap behöver inte statlig välsignelse. Den dagen kom tvillingarna med sin mamma från Sankt Petersburg med färjan. De ville se mig. De bar med sig en present. En målad mugg. Ett föremål gjort av mina kära små konstnärer. En påminnelse om banden och släktskapen jag har.
I mitten av en upprörd folkmassa i Kampala, huvudstaden i Uganda, den 24 augusti 2015. Slagen, kastad till marken och hotad att brännas till aska för att jag är en skam för mitt samhälle. Ett slöseri med mänsklig existens, efter att jag blivit påkommen intimt med min samkönade partner. ”Bränn förbannelsen!!!” skriker den arga mannen i folkmassan. Jag darrar och ser ingen utväg. Någon häller vätska på mig som jag med säkerhet tror är bensin och samtidigt tar jag vad jag tror är mitt sista andetag. Min hud är irriterad av vätskan som hälldes över mig, det är blött och luktar illa. Lyckligtvis uppenbarar sig en lång, mörk, stark man i folkmassan, han drar bort mig till en väntande motorcykel och kör raka vägen till polisstationen. Blodet rinner från min panna. På väg till stationen krävde mannen pengar, om jag inte gav honom det skulle han utan att tveka köra mig tillbaka till folkmassan så de fick avsluta vad de påbörjat. I mina söndertrasade jeans hittade jag en 10.000 Uganda shilling sedel. Från den tog han 7.400 och gav tillbaka växel på 2.600. Med denna växel kom jag till Sverige. Den får mig att minnas dagen då jag nästan miste livet i en homofobisk folkmassa.
Situationen för mig som gay i landet jag kommer från är som att leva i ett zoo för människor. Jag bedömdes konstant utifrån mitt utseende, min frisyr, mitt sätt att vara på och mitt sätt att gå. Trots att jag inte hade kommit ut eller gett samhället något annat tecken på min sexuella identitet. Detta fick mig att känna mig som ett djur i bur. Som ett slags monster. Jag fick höra många sårande ord fulla av hat och elakhet. Därför började jag isolera mig själv och kände det som att jag ville dö. För att kunna leva i det samhället och för att bli accepterad, pressades jag till att inleda en relation med en tjej, för att bevisa att jag var straight. Förhållandet tog slut och tjejen blev sårad, på grund av något som samhället programmerar oss till att vara och tvingar oss att bli. Efter att jag hade accepterat mig själv som gay gjorde jag denna tatuering. Solen symboliserar en ny dag och ett nytt liv och vingarna är friheten jag fick när jag accepterade mig själv för den jag är.
Jag har upplevt den hårda kampen av att vara en homosexuell kille i mitt arabiska samhälle. Samhället utgår alltid från att vi är hetero och borde ha flickvänner. Jag hittade en tjej och försökte vara hennes pojkvän och älskare i tre år. Visst älskade jag henne från djupet av mitt hjärta, men det var inte en kärlek driven av sexuell åtrå eller attraktion. Jag älskade henne för att hon var en person i mitt liv, någon som fick mig att känna mig trygg. Efter tre år kom jag ut för henne genom att berätta att jag var homosexuell och att vi inte hade någon framtid ihop. På Alla hjärtans dag det sista året vi var ihop, gav hon mig den här ringen. Den symboliserar hennes tro på att om vår relation är offentlig och en ring finns mellan oss, kanske jag en dag kommer att bli heterosexuell, men andra ord, en ”normal” kille som hon ser det. Jag har behållit ringen för att den är en del av mitt förflutna och historien om mitt liv. Och jag bar ringen, delvis för henne skull men också för att jag gillar den här typen av ring. Jag ville också visa henne att inget skulle förändras för att inget var fel. Allt är normalt och precis så som det ska vara. Det här är den jag är.
Flaggor följer dig vart du än går, med många färgglada människor runtomkring – det finns inget bättre än att träffa människor och ha det kul. Alla uttrycker sina tankar, ser varandra och visar sin nakenhet! Jag vet inte vart jag ska vända blicken och jag vill inte missa något, inte ett enda ansikte. Jag blir känslosam av all kärlek. Ungdomen, kyssarna, barnen. Alla som delar dessa speciella ögonblick och målar sitt liv i färg. Jag glömmer bort mig själv i vimlet av alla fantastiska människor, som lever i ögonblicket, som ser sig omkring för att hitta någon. Alla regnbågar, alla löften, all lycka. När jag stoppar händerna i fickorna upptäcker jag att de är fulla av flyers, godis och kondomer. Andas och upplever frihet. Det är här du lever din dröm och inte längre bryr dig om vad folk tycker. Alla rädslor försvinner. Att delta i Pride för första gången gör en lycklig!
När Lady Gagas album ARTPOP kom ut, började plötsligt en ung man, vars smärta var för stor att bära på, förstå en kaotisk värld. Ett album som var svårt att hantera i början. Så smärtsamt att det kändes som värkarna efter en återfödsel. Texter som berättade om drömmarens framtida liv och musik som helade hans förflutna. November 2013. Sex månader tidigare hade den unge mannen bestämt sig för att följa sina drömmar, en ny historia nedtecknas för att berättas. Det 14:e spåret – ”Gypsy”, en titel hans själ tagit i anspråk sedan barndomen, var det spår han hörde på vägen från sin lilla hemstad i Syrien, till Beirut, från Libanon till Istanbul och från Turkiet till Stockholm. Under resan, på en gammal gata i en stor stad, fann han den fysiska kopian av sitt botemedel. Det var första gången han höll vinylskivan i sina svaga händer. Chockerande nog kändes den inte tung utan ömtålig och lätt. När möjligheten kom att åter förändra mitt liv, packade jag igen, höll ARTPOP i mina händer och ankom illegalt en plats jag ser som ett komplicerat himmelrike. Från de första stegen, genom gränsen till Libanon, flygplatsen i Turkiet och asylmottagningen i norra Sverige, var Lady Gagas album min vaggsång och den nallebjörn jag kramade innan jag somnade. Ett album som förändrade mitt liv för alltid.
Det var en vacker dag i april, våren kommer tidigt i Mellanöstern och redan i april stod körsbärsträdet utanför fönstret i full blom. Det lilla, men fina, studentrummet var fyllt av solljus. Luften var lätt och frisk med en behaglig, sval vind. Vi var unga, vi var förälskade. Och våra kroppar var för små att hålla allt inne. Det var inte den första kyssen men kanske den första speciella, som följdes av ännu en och en till. Kanske var det den där speciella ur vilken två kroppar blir en, händer letar efter andra händer, och tillsammans träder in i en okänd värld av kärlek, lycka och skönhet. När min rumskompis kom in i rummet och fann oss tätt ihop försvann allt det goda och vackra jag kände. Hon skrek: ”sjuk”, ”ful”, ”omoralisk”, ”självisk” … orden snurrade i mitt huvud och det tog en evighet att bli av med skammen och skulden de orden planterade inom mig. Jag funderar fortfarande på om jag ska tänka på denna dag som ett vackert eller ett sorgligt minne, det är definitivt ett oförglömligt. Linnet tillhör inte mig, utan kvinnan jag var kär i. Linnet är ett minne från den dagen, en dag av kärlek och sorg. Dagen då jag upptäckte att kärlek inte fördelas rättvist i denna värld. Jag, som fortfarande förälskar mig i kvinnor och som fortfarande älskar att förälska mig i april.
När jag var tolv år gammal förstod jag att jag var gay. Jag gillade bara killar. Jag tittade alltid på killar, inte tjejer. Det var mycket obesvarad kärlek i mitt liv. Men för ett år sedan fann jag min kärlek. Hans namn var Anton. Han var den enda människa jag älskade uppriktigt. Och det gjorde han också. Ödet ville ändå inte att vår kärlek skulle vara för evigt. Anton var gay, men han dolde det för människor runtomkring honom. I början spelade jag med i hans spel eftersom jag älskade honom så mycket. Jag har alltid tyckt att en människa ska vara öppen, först och främst gentemot sig själv. Och han kunde inte dölja den han var. Det slutade med att vi gjorde slut ett år efter vårt första möte. Sist jag såg honom var den 9 maj. Vi möttes av en slump under segerparaden.* Han var stilig som vanligt. Han var med sin nya pojkvän. Vi småpratade en stund. Till slut frågade jag om han hade en tändare. Den var rosa. Den rosa tändare jag hade köpt till honom tidigare. Han hade bråttom. Så han väntade inte tills jag hade tänt min cigarett, istället sa han, ”Ta den! Du kan lämna tillbaka den senare!” Samma dag attackerades jag på grund av min sexuella läggning. Och två dagar senare lämnade jag Ryssland för att rädda mitt liv. Jag har inte sett Anton sedan dess.
Detta är gåva från den första kärleken, även om det inte var den första gåvan. Den kommer alltid att vara med mig. Den ger mig styrka att kämpa för livet som är inte så lätt. Jag träffade min pojkvän 2009. Vi ville ge varandra en gåva, som en symbol för vår kärlek. En kärlek som varken fick synas eller höras. Han visste att jag älskade silver och köpte detta silverarmband till mig. Jag har haft det på mig ända sedan dess. Armbandet betyder mycket för mig. När jag flydde mitt land, på resa med smugglarna från Kurdistan till Sverige, i skogarna, genom bergen, i Turkiet, i Bulgarien och Serbien, i ett fängelse vid gränsen i Ungern med handbojor runt handlederna, och så många andra platser. Under hela tiden behöll jag armbandet och när jag tittar på det, tänker jag på alla goda och dåliga minnen. Goda och dåliga minnen av liv och kärlek. Jag tycker det är väldigt vackert när folk behåller gåvor som de fått av sina kära.
Förut levde jag med min ex-pojkvän. Han arbetade hela tiden eller övade på sitt piano. Han spenderade många timmar så och jag ville inte distrahera honom. Vi hade båda egen tid då vi inte ville bli störda. Därför vi använde en bjällra som nyckelring, på så vis kunde vi urskilja ljudet från andra i huset. Det var vårt subtila sätt att säga att vi var hemma. När vi hade bott ihop i ett år som ex-partners, bestämde han sig för att flytta från Kuba till Spanien för att leva med sin nya pojkvän. Dagen då vi möttes för att säga hej då, gav jag honom en liten ask med min bjällra tillsammans med en lapp där det stod: ”Närhelst du ringer i bjällran är jag villig att lyssna på dig”. Nu är det jag som bor långt borta i ett främmande land med ett svårt språk och ibland känner jag mig ensam. Jag har nya vänner som får mig att känna mig speciell men jag saknar mina gamla vänner. Jag har också ett foto av bjällran jag en gång gav bort. När jag tittar på fotot eller känner mig ensam, skriver jag till mitt ex som nu är min bästa vän och tillsammans hittar vi lösningar på problemen. Då känner jag det som att det finns en dold kraft inom mig som hjälper mig att anpassa mig till mitt nya liv.
Dessa var våra tillfälliga förlovningsringar. Min dåvarande flickvän, numera fru, köpte dem i en butik med billiga accessoarer. Och de passar inte ens. Vad det är för material vet jag inte, jag tror att det är stål men jag är inte säker. Frieriet var väldigt spontant och när jag frågar min fru om det idag berättar hon bara att: ”Jag kan inte och kommer inte att leva utan dig”. Lyckligtvis bytte vi ut ringarna och den nya har jag på mig varje dag. Vart jag än går. Jag har rest till många länder där HBTQ-personer, deras liv och deras erfarenheter inte erkänns. När jag fyller i visumansökningar stöter jag ofta på frågan: ”Är du gift?” och då tänker jag: ”Ja det är jag, men det skulle jag inte kunna vara i detta land”. Så är jag det? Ja och nej. I dessa situationer känner jag mig alltid lyckligt lottad som kan leva med den jag älskar utan förtryck. På detta sätt är mitt liv i Sverige bra. Visst, jag har utsatts för homofobi och trakasserier för att jag är kvinna. Men aldrig på ett våldsamt sätt som många andra HBTQ-personer har, som har gjort att de måste fly eller gömma sig. Jag önskar verkligen att världen var en säker och fredlig plats för oss alla, oavsett plats, kön, sexualitet, etnicitet eller religion. Jag önskar att alla människor kunde leva öppet och i frihet. Jag hoppas att jag i framtiden kan fylla i ”gift” vart jag än åker. Till dess kommer jag att fortsätta vår kamp. Kärlek är kärlek och vi behöver alla kärlek i vårt liv.
Jag gick i sexan när jag började känna att något annorlunda höll på att utvecklas, en känsla jag inte kunde förstå. Jag kände mig fullständigt förvirrad och deprimerad. Allting förändrades och jag insåg att jag var mer attraherad av pojkar än av flickor. Den känslan fick mig att hata mig själv. En dag under julen, bjöd jag hem min kärlek, som också var min granne. Jag gjorde pannkakor till honom och vi älskade med varandra. Tyvärr kom min mamma hem plötsligt och fann oss nakna i sängen. Hon sprang in och plockade upp en kvast som hon började slå oss med så vi sprang så snabbt vi kunde ut från huset. Vi sprang ut nakna och blev generade,då många människor hann se oss innan vi fick hjälp. Senare samma kväll återvände jag hem och fann att min pappa väntade på mig. Han sa åt mig att klä av mig och lägga mig på golvet och tog sedan sitt bälte och slog mig grundligt med det. Efter denna bestraffning varnade han mig – om jag någonsin gjorde något liknande så svor han att han skulle döda mig. En vecka senare, började min mamma bjuda hem präster som skulle be för att demonerna skulle lämna mig. De bad för mig flera gånger men det förändrade ingenting. Eftersom det var något jag inte kunde ändra på fortsatte jag i rädsla till dess att jag blev påkommen igen, ett år efter det att jag hade slutat högstadiet. Sedan dess har jag inte ens tänkt tanken på att återvända hem till min familj.
Ända sedan jag var barn har jag tyckt om att springa, trots att jag har platta fötter. Därför är det bekvämare för mig att bära gummisulor. I skolan kom jag först i alla lopp. Jag trodde inte då att det skulle komma att rädda mitt liv. Du är aldrig redo för det ögonblick då världen runtomkring dig ställs på ända. Det hände en veckodag, efter jobbet, då jag som alltid promenerade hem genom centrum. Jag kände en hård knuff bakifrån, mot min skuldra. Den knuffen delade upp min värld i ett före och ett efter. Sex personer började slå mig skoningslöst, utan ett ord till förklaring. Samtidigt stod femtio personer och bara tittade på. Några av dem försökte komma närmre för att se vad som pågick, men en av de sex angriparna sprang fram till dem och sa någonting. Efter det började främlingar skrika åt mig: ”En bög som du ska dö! Du förtjänar inte att leva!”. Jag försökte säga något men alla mina ansträngningar var förgäves. Attacken var så oväntad, jag tänkte hela tiden: ”Vad händer?”. De lyfte upp mig och drog in mig i buskarna för att kunna sticka mig med en kniv. Så det skulle blir mindre blod på gatan. Nu fanns det ingen som kunde hjälpa mig. Vansinne runtomkrig mig. Slagen krossade mina tänder, jag kände mig yr och blodet rann. Inom mig tänkte jag: ”Det här är galet. Jag känner mig som en antilop fångad bland hyenor. Vänta! Antilop!”, jag sa till mig själv: ”Du måste springa!”. Men vart? Att springa och att skrika kommer inte att hjälpa. Kanske om jag springer till motorvägen? Hellre påkörd av en bil än knivstucken. Jag får ett sista slag i ansiktet och påbörjar loppet. Jag springer riktigt fort, snabbare än någonsin tidigare. Jag hör skrik bakom mig. Jag springer över motorvägen. De kommer ifatt mig. Innan jag svimmar av alla slagen tänker jag: ”Idag kommer jag dö…”.
Jag är en av er. Jag är inte annorlunda. Jag är en människa som alla andra men eftersom jag föddes i en stad där de inte vet något om människor, som inte bryr sig om samma saker som de själva, blev mitt liv farligt. Med kommentarer och blickar fick de mig att känna mig som en svag människa. Det fick mig att känna mig osäker och rädd. Helt ensam utan familj och vänner. Jag var tvungen att fly, för att hamna i säkerhet och för att överleva. Jag förlorade allt jag ägde. Under fem dagar vandrade jag tillsammans med främlingar, utan mat eller tröst. Jag bar den här mössan och stickor och skräp fastnade i den. De andra, de var inte främlingar för varandra. De var familjer som gjorde det här tillsammans. Men jag, jag är ensam. Jag är bara en människa som drömmer, som vill leva i fred, i säkerhet. Jag föddes gay. Det är inte ett val. Och jag valde inte att födas i fel land där homosexuella utsätts för våld och övergrepp. Jag valde inte att födas i Mellanöstern. Och jag valde inte religion. Det gjorde min familj. Jag har inte gjort något fel. Allt det här hände mig. Nu kommer jag att deporteras från Sverige och jag är tvungen att bo på en asylmottagning med människor jag flydde från. Det är så märkligt. Men en sak är säker. Jag kommer aldrig att förändras, det här är den jag är. En dag kommer allt att bli fantastiskt, jag kommer att bli den artist jag drömmer om att bli och jag kommer att bli en positiv förebild. En homosexuell sådan.
Under hela mitt liv, ända sedan jag var barn, har jag känt det som att jag inte hör hemma i min kropp. Jag kände mig som en flicka. I hemlighet klädde jag mig alltid som en flicka och jag tyckte om det. Hursomhelst, det är en annan berättelse. Nu ska jag berätta om min kärlek. Det hände när jag var 16 år gammal, i Ryssland, i Zheleznogorsk. Jag levde med en kille, han kom från Ulan Bator som är huvudstad i Mongoliet. Jag kommer från Gobi. Vid ett tillfälle, på natten när jag låg och sov, kom han till min säng och stod där en lång stund. Sen rörde han vid mig och sa väldigt tyst: ”Jag tycker om dig”. Jag tyckte om honom också, men sa ingenting då. Sedan den dagen älskade vi varandra högt. Vår kärlek var ren och stark, men en dag försvann han ur mitt liv. Han lämnade mig och jag blev så ensam. Jag ville inte längre leva. Minnena av honom och våra lyckliga dagar tillsammans lever kvar i det som var hans enda slips.
Är det svårt att gå i 15 cm höga klackar? Att dansa då? Dessa var de första högklackade skor jag köpte. När jag provade dem i butiken samlades en stor grupp människor kring mig för att se mig gå i dem. De förstod inte vad som pågick. Jag vet inte varför men jag brydde mig inte, det var på ett sätt en slags triumf över min blyghet. Det enda jag kommer ihåg var säljarens komplimang: ”Du går bättre i dem än någon tjej gör!” De här skorna var de första jag använde när jag började uppträda på gayklubbar som go-go- dansare. Senare hade jag på mig dem när jag uppträde i ett coverband med två tjejer, vid den tiden uppträdde jag inte bara på gayklubbar. Folk tittade på mig med beundran, inte avståndstagande. På mig, där uppe på scenen, under strålkastarljuset. Min danskarriär började med dessa skor, och med dessa skor avslutades den.
Under åren konstnären jag, Sofia Hultin, arbetat med det lesbiska stadsvandringsprojektet I'm Every Lesbian har jag kommit över en hel del texter till lesbiska kampsånger från bland annat 70- och 80-talen. Tyvärr finns relativt få av dessa inspelade så för att förvalta detta lesbiska kulturarv samlades vi från olika lesbiska generationer och sjöng dessa samt andra lesbiska sånger tillsammans på Marabouparken. Att lägga till allsångshäftet på The unstraight museum handlar också om att förvalta detta kulturarv.
Personen till vänster: Tänk att få bli avporträtterad av den store Roslin! Personen till höger: Jag ville kliva in i bilden för att jag tycker att Roslin är en av våra bästa konstnärer och det är en ära att få vara på samma bild som honom.
